De verrassing van Kefalonia

Deze week ben ik op Kefalonia om mijn goede vriendin Sofia op te zoeken. Een paar jaar geleden ontmoette ik Sofia op een lokale markt in de hoofdstad Argostoli. We raakten aan de praat omdat ik op zoek was naar knoflook om de bekende knoflooksaus van Kefalonia te maken: aliada. Omdat we maar niet uitgepraat raakten, stelde Sofia voor om die avond samen te koken. Ze was namelijk van plan kabeljauw klaar te maken en aliada zou haar gerecht helemaal afmaken. Toeval bestaat niet! Die avond schotelde ze me niet alleen de lekkerste Griekse gerechten voor, maar ook kwamen we erachter dat we veel meer gemeen hadden dan alleen onze liefde voor eten.

Toen Sofia mij vanochtend vroeg wat we die dag zouden gaan doen, hoefde ik daar niet lang over na te denken. Heel de week had ik namelijk Spartia beach al in mijn hoofd. Als het in werkelijkheid net zo mooi was als de verhalen die ik erover had gehoord, zou dat de perfecte plek zijn om mijn laatste dag op Kefalonia door te brengen. Toen ik dat tegen Sofia zei, verscheen er gelijk een grote glimlach op haar gezicht. Ze stelde voor om gelijk na het ontbijt te vertrekken. “Dan zijn we de rest nog voor”.

Ik ben blij dat ze dat zei, want we hebben het strand nu helemaal voor onszelf! Na een korte duik plof ik neer op mijn handdoek en laat ik de indrukwekkende rotsen rondom het strand op me inwerken. Wat een fijn plekje, hier wil ik voorlopig nog niet weg! Terwijl ik mijn zonnebrand uit mij tas haal droom ik even weg over hoe we hier de rest van de dag kunnen doorbrengen. Ik kan niet wachten om vanavond de zon onder te zien gaan tussen de rotsen. Maar Sofia blijkt andere plannen te hebben. Als ik even wegdoezel, trekt ze aan mijn arm om me wakker te maken. “Kom op Eliza, ik heb nog meer plannen voor vandaag!”. Even later neemt ze me mee naar het charmante vissersdorpje Fiskardo. “De perfecte plek om je vakantie op Kefalonia waardig af te sluiten” volgens Sofia, en daar is geen woord aan gelogen. De boottocht vanaf de plaats Sami er naar toe is al fantastisch. Varen geeft me altijd een gevoel van vrijheid. De wind die door mijn haar waait, het koele zeewater dat opspat tegen de boot en de zon die mijn huid bruint.

Als we bij Fiskardo aanmeren word ik op slag verliefd op de prachtig gekleurde huizen langs de kade. “Als één van de weinige dorpen van Kefalonia werd Fiskardo nauwelijks getroffen door de aardbeving van 1953,” vertelt Sofia me. Vandaar de authentieke sfeer! We wandelen naar de vuurtoren voor een prachtig uitzicht. Mijn oog valt op de haven vol zeilboten en de oude Griekse mannen die met drukke handgebaren met elkaar staan te praten. In Fiskardo voel ik me één van hen. Met dank aan Sofia en Kefalonia, die me steeds weer weten te verrassen!