Mijn eigen tijdrit van de Giro d’Italia

Ik stap op mijn fiets en begin rustig te trappen. Om me heen zie ik wijngaarden en glooiende heuvels. Het dorpje Castiglione di Sicilia kan nu nooit ver weg meer zijn. De Nederlandse eigenaren Carla en Tom van het gastenverblijf Tenuta Madonnina op Sicilië, waar ik enkele dagen logeer, vertelden me gisteravond aan de rand van het zwembad dat ik hun regio echt eens per fiets moet ontdekken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zit!

Helemaal vreemd is het niet, om nu in Sicilië op de fiets te stappen. Op 9 en 10 mei doorkruisen de fietsers van de Giro d’Italia twee dagen het Siciliaanse landschap. Ik besluit ze voor te gaan en de omgeving die binnenkort op televisie te zien zal zijn, alvast zelf te verkennen. Mijn eerste stop? Het dorpje Castiglione di Sicilia, volgens Carla en Tom uitgeroepen tot één van de mooiste dorpen van Italië. Het heeft daarmee het predicaat ‘Una dei Borgi piu belli d’Italia’ in de wacht gesleept. Vol verwachting fiets ik – niet al te snel omdat het bergop gaat – richting dit bijzondere plekje. Fietsen over Siciliaanse heuvels is nog niet zo simpel, maar prachtig is het wel! Evenals het dorpje, dat van een afstand al vredig oogt, sprookjesachtig zelfs. Bij aankomst in het dorp laat ik mijn fiets even voor wat het is. De lieflijke Italiaanse straatjes in dit dorp maken me uiterst gelukkig en verdienen een momentje van aandacht.

Okergele huisjes, turquoise panden en roze gevels wisselen elkaar af in Castiglione di Sicilia. In een klein levensmiddelenwinkeltje raak ik aan de praat met een Siciliaanse dame. “Wat brengt jou hier vanuit Nederland?” vraagt ze me verwonderd. Ik vertel haar hoe de Giro d’Italia mij nieuwsgierig maakt. “Fietsen doe ik altijd al graag en toen ik op zoek ging naar fijne fietstochten aan de mediterrane kust, bedacht ik me hoe leuk het zou zijn om eens in de voetsporen van de renners te treden.” De eigenaresse van de winkel kijkt me blij aan. “Wat een goed idee Eliza!”

Na een korte tussenstop in misschien wel één van de mooiste dorpen die ik ooit zag, besluit ik weer op mijn fiets te stappen. Voor ik het goed en wel doorheb, rijd ik weer door glooiende landschappen met wijngaarden aan beiden zijden. In de verte doemt een oude boerderij op. ‘Degustazione di vini’ staat er op een houten bordje geschreven. Ach, waarom ook niet? Een oude, typisch Italiaanse dame opent de deur. “Saluti!” Ik complimenteer haar met deze mooie plek en vraag bescheiden of ik misschien wat van haar wijnen mag proeven. Geen probleem, ik mag aanschuiven zolang ik wil. “Wist je dat Sicilië één van de grootste wijngebieden van Italië is, Eliza?” vertelt ze me trots nadat ik me heb voorgesteld. “Ons eiland heeft de meeste wijngaarden van het land, maar staat qua productie op de tweede plek. Jaarlijks produceren we op het eiland zeven miljoen hectoliter heerlijke wijn.”

Verschillende wijnen vullen om de beurt mijn glas. De één nog lekkerder dan de ander. Ik klets honderduit met Fabiana en wanneer ik op de klok kijk, zie ik dat tijd is omgevlogen. Ik bedank de wijnboerin in hart en nieren voor haar tijd, reken mijn eigen Siciliaanse flesje wijn af en we beloven elkaar opnieuw te ontmoeten wanneer ik weer eens naar Sicilië kom. Voorzichtig stap ik weer op de fiets. Ik glimlach. Mijn eigen tijdrit van de Giro d’Italia is misschien nog wel indrukwekkender dan de daadwerkelijke fietswedstrijd!